loading...

همه چیز درباره امنیت اطلاعات ، امنیت شبکه ، هک و تست نفوذ قانونمند

طراحی Subnetting چگونه است؟ معمار سابنتینگ شوید!

شفق زندی
بازدید : 24
شنبه 20 آبان 1402 زمان : 0:00

سابنتینگ (Subnetting) چیست؟

در شبکه های کامپیوتری کلاس های آی پی وجود دارد با نام های A, B و C که در واقع یک نوع معماری آدرس دهی به تجهیزات شبکه می باشد که از سال 1981 تا زمان معرفی Classless Inter-Domain Routing در سال 1993 کاربرد داشت. در جدول ذیل اطلاعات کامل تری از این نوع آدرس دهی مشاهده می نمایید:

Num of Networks Hosts per Network ID Subnet Mask IP Range First Binary Octed Firts Decimal Octed Class
126 16,777,214 255.0.0.0 127.255.255.255 - 0.0.0.0 0XXXXXXX 127 - 0 Class A
16,382 65,534 255.255.0.0 191-255.255.255 - 128.0.0.0 10XXXXXX 191 - 128 Class B
2,097,150 254 255.255.255.0 223.255.255.255 - 192.0.0.0 110XXXXX 223 - 192 Class C

سابنت (Subnet) یک زیرشبکه یا (Sub-Network) از شبکه ها است که زیر کلاس های A, B و C قرار می گیرد.
برای مثال، 172.16.0.0/16 یک شبکه کلاس B می باشد. این نتورک با توجه به این که 65536 آی پی در آن وجود دارد می توان گفت که یک شبکه خیلی بزرگ است و استفاده از این شبکه برای یک شرکت کوچک با 6 دستگاه متصل به شبکه کار اشتباهی است.

حال به جای اینکه از این تکه بزرگ از کل آی پی های موجود برای یک شبکه کوچک استفاده کنیم، از یک قسمت کوچک تر آن بهره برداری می کنیم. برای مثال 172.16.3.0/24 یک سابنت Subnet از کلاس B می باشد که تعداد کمتری از آی پی ها را استفاده کرده است به همین دلیل به آن "زیر-شبکه" یا “Sub-Net” می گویند.

بیشتر بخوانید: دوره آموزشی CCNP Enterprise + گواهینامه

خب حالا بذارید ببینیم که دلیل این کار چیه؟ به توپولوژی زیر نگاه کنید:

در توپولوژی فوق شبکه کوچک یک شرکت را می بینید که یک روتر مرکزی (Core Router) به همراه 3 سوییچ دارد که هر سوییچ نشان دهنده یک شعبه از آن شرکت است. به هر یک از سوییچ ها و روتر های این مجموعه یک نتورک کلاس C اختصاص داده شده است که هیچ مشکلی از لحاظ فنی ندارد. اما چرا این طراحی اشتباه می باشد؟

  1. کلاس آی پی C یک کلاس محدود است که می توانیم از بین 192.168.0.0/24 تا 192.168.255.0/24 استفاده کنیم. خب اگر این شرکت توسعه پیدا کند و تعداد دفاتر این شرکت به بیشتر از 256 شعبه افزایش پیدا کند چه؟ با توجه به این معماری آی پی دهی، باید کل شبکه را از ابتدا تغییر داد تا با سناریو جدید هم خوانی پیدا کند.
  2. لینک بین روتر ها و سوییچ ها لینک های Point-to-Point برقرار شده است پس تنها به 2 آدرس آی پی نیاز داریم. زمانی که برای چنین لینکی یک سابنت /24 را استفاده می کنیم، عملا 252 آی پی را هدر می دهیم. هم چنین برای شعبه ای که می دانیم 2 کامپیوتر دارد و در شلوغ ترین حالت ممکن است 50 تجهیز در آن شعبه قرار بگیرد، استفاده از سابنت /24 در اینجا نیز اشتباه است و سبب به هدر رفتن منابع آی پی می شود و یا حتی اگر جایی که می دانیم ممکن است تعداد تجهیزات به بیش از 254 آی پی ارتقاء پیدا کند، استفاده از این سابنت نیز کار اشتباهی است. البته این نوع آدرس دهی در سابنت های Private مشکلی برای ما ایجاد نمی کند اما زمانیکه این روش آی پی دهی با استفاده از آی پی های Public پیاده سازی شود، مشکل های زیادی بوجود خواهد آمد. از هزینه بالای آن تا محدودیت شدید تعداد آی پی های Valid می تواند مشکل های ما باشد.

حال می توان برای رفع مشکل محدودیت آی پی ها از کلاس B یا A مانند 172.16.0.0/24 الی 172.31.255.0/24 که یک نتورک در سابنت B است استفاده کرد اما باز هم استفاده از سابنت /24 کار اشتباهی است. چرا که همچنان تعداد آی پی زیادی را هدر می دهیم.

زمانیکه در مورد سابنتینگ صحبت می کنیم، می بایست به دو چیز توجه کنیم:

  • طراحی: همانند مثال بالا، شما باید به تعداد سابنت هایی که نیاز دارید فکر کنید. برای مثال اگر در توپولوژی فوق یک روتر دیگر اضافه کنیم چه سابنت هایی را باید استفاده کنیم؟ اگه تعدادی Sub-Interface روی روتر مرکزی ایجاد کنیم چطور؟ چه سابنت هایی برای این Sub-Interface ها استفاده خواهید کرد؟ شما باید ابتدا به این موارد فکر کنید و سپس اقدام به طراحی معماری آی پی دهی سازمان خود نمایید.
  • محاسبات: در مثال بالا ما از یک سابنت /24 برای تمامی لینک ها استفاده کردیم که روش ساده اما غیر معقولی است. برای لینک های P2P استفاده از تنها 2 آی پی کافی است. این محاسبات را می توانید با استفاده از ابزار های آنلاین مانند این سایت انجام دهید.

حال برای اینکه درک بهتری از نحوه طراحی معماری یک شبکه داشته باشیم، بیایید با هم دیگر توپولوژی فوق را از ابتدا طراحی کنیم.

بیشتر بخوانید: آموزش مسیریابی یا IP Routing

طراحی سابنت

به توپولوژی زیر نگاه کنید:

برای طراحی معماری آی پی دهی توپولوژی فوق باید چند سوال از خودمان بپرسیم:

  • چه تعداد سابنت برای اتصال روتر ها و سوییچ هایمان نیاز داریم؟
  • چه تعدا VLAN برای هر سوییچ نیاز داریم؟
  • چه تعداد Host به هر سوییچ متصل خواهند شد؟
  • چه میزان رشدی را برای شبکه مان پیش بینی می کنیم؟

برای مثال فرض کنیم که جواب سوال هایمان به این شرح می باشد:

  • برای اتصال روتر به سوییچ ها تعداد 3 سابنت نیاز خواهیم داشت.
  • سوییچ 1 به دو VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 100 کاربر سرویس خواهد داد
  • سوییچ 2 به چهار VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 30 کاربر سرویس خواهد داد
  • سوییچ 3 به سه VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 20 کاربر سرویس خواهد داد

انتظار ما از رشد این شبکه به این صورت است که امکان می دهیم که تعداد VLAN ها و کاربرانمان در آینده دو برابر افزایش خواهند داشت و همچنین 2 شعبه دیگر به این شبکه افزوده خواهد شد. حال چه کنیم؟

1. سابنت تک سایز

بزرگترین VLAN ای که داریم تعداد 100 کاربر را پشتیبانی خواهد نمود که انتظار داریم این تعداد در آینده دو برابر بشود که بنابراین به یک سابنت با 200 آی پی نیاز داریم. اما نزدیک ترین سابنت قانونی که به 200 آی پی وجود دارد سابنت /24 می باشد. طراحی شبکه ما باید چیزی شبیه به توپولوژی ذیل باشد:

در تصویر فوق ما برای VLAN هر شعبه یک سابنت /24 استفاده کردیم. اما چرا؟

اگر شبکه فوق را یک شبکه Enterprise در نظر بگیریم، به احتمال قریب به یقین از آی پی های Private در LAN این شبکه استفاده خواهد شد. بعضی از VLAN های مورد نیاز ما با احتساب گسترش آن به 40 عدد آی پی آدرس نیاز دارد که ما می توانستیم از سابنت های کوچکتر مانند /26 استفاده کنیم اما به دلایل ذیل این کار را انجام ندادیم.

ابتدا باید عنوان کرد که استفاده از سابنت /24 به مراتب راحت تر از خرد کردن این سابنت می باشد و استفاده از یک سابنت ثابت در همه جا شبکه را ساده تر می کند. افراد با سابنت /24 آشنایی بیشتری نسبت به سایر سابنت ها دارند. اولین آی پی این رنج .1 می باشد و آخرین آی پی این رنج .254 که یکی از این دو می تواند بعنوان دیفالت گیتوی (Default Gateway) استفاده شود.

بیشتر بخوانید: جامع ترین آموزش پروتکل BGP در تجهیزات Cisco, Mikrotik و Juniper

کلاسی که استفاده کردیم امکان استفاده از تعداد زیادی آی پی را به ما خواهد داد پس نگران کمبود آی پی در این شبکه نیستیم. ما همچنین در اینجا مقدار زیادی سابنت را بین هر شعبه خالی گذاشته ایم. برای مثال سوییچ 1 می تواند از سه VLAN موجود خود فراتر رفته و از سابنت های 172.16.0.0 – 172.16.9.255 استفاده نماید.

تنها مورد استثنا در اینجا لینک های بین روتر و سوییچ ها است که با توجه به اینکه به تنها 2 آی پی آدرس نیاز داریم، تصمیم گرفتیم که از سابنت /30 و همچنین رنج 172.16.100.0 استفاده کنیم.

2. سابنت چند سایز

حالا اگه فرض کنیم همون شبکه مربوط به یک شرکت ساده نبوده و این شرکت یک سرویس پروایدر اینترنت بوده که می بایست آی پی های Valid خودش رو مدیریت کند و بین مشترکینش به اشتراک بگذارد؟ اگر اینجا با مشکل کمبود آی پی آدرس مواجه باشیم دیگر مانند معماری "سابنت تک سایز" نمی توانیم دست و دل باز باشیم و باید با مدیریت صحیح، آی پی ها را بین مشترکین تقسیم کنیم. در این جا سناریو خود را بر این طرح میگذاریم که روتر R1 نقطه مرکزی شرکت ما می باشد و همچنین سوییچ های SW1, SW2, SW3 همگی سایت های شرکت ما در نقاط مختلف شهر می باشد.

بگذارید مجددا به سوال هایی که در قسمت قبل پرسیده شد پاسخ دهیم و معماری خود را بر آن اساس طراحی کنیم:

  • روتر R1 به چهار Sub-Interface که هر Sub-Interface از 100 سرور پشتیبانی می کند نیاز دارد.
  • سوییچ SW1 به دو VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 10 سرور دارد.
  • سوییچ SW2 به سه VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 30 سرور دارد.
  • سوییچ SW3 به دو VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 20 سرور دارد.

در نظر بگیریم که تعداد سایت ها، VLAN ها و همچنین سرور ها در آینده رشد 2 برابری خواهند داشت. پس می بایست برنامه ریزی و محاسبات خود را برای سابنتینگ توپولوژی ای به این شرح انجام دهیم:

  • روتر R1 به هشت Sub-Interface که هر Sub-Interface از 200 سرور پشتیبانی می کند نیاز دارد.
  • سوییچ SW1 به چهار VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 20 سرور دارد.
  • سوییچ SW2 به شش VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 60 سرور دارد.
  • سوییچ SW3 به چهار VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 40 سرور دارد.
  • سابنت های احتمالی برای سایت هایی که در آینده به شرکت ما اضافه خواهند شد.

پس از بررسی ها و محاسبات برای سابنتینگ Subnetting این شبکه، توپولوژی ما به این صورت خواهد بود:

بگذارید شرح دلایلی که این نوع سابنت گذاری را در توپولوژی فوق انتخاب کردیم ذکر کنم:

  • Sub-Interface های روتر R1 هر یک 200 سرور خواهند داشت که کوچک ترین سابنتی که این تعداد آی پی را در خود جا می دهد، سابنت /24 می باشد و 254 عدد آی پی قابل استفاده دارد.
  • VLAN های سوییچ SW2 به 60 سرور متصل خواهند شد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی سابنت /26 خواهد بود که تعداد 62 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • VLAN های سوییچ SW1 به 20 سرور سرویس دهی خواهند کرد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی، سابنت /27 خواهد بود که 30 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • VLAN های سوییچ SW3 نیز به 40 سرور سرور متصل خواهند شد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی سابنت /26 خواهد بود که تعداد 62 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • برای لینک های Point-to-Point بین سوییچ و روتر ها به دو عدد آی پی نیاز داریم که سابنت /30 می تواند این نیاز را بر آورده کند. اما این رنج را از 92.61.30.0 شروع کردیم چرا که آی پی های سایت ها از رنج 92.61.0.0 – 92.61.11.255 استفاده کرده بودند که با احتساب دو برابر شدن تعداد سایت ها ما به سابنت های 92.61.0.0 – 92.61.22.255 نیاز خواهیم داشت و فقط برای باز ماندن دستمان در شرایط اضطراری، فاصله بین رنج 92.61.23.0 تا 92.61.29.255 را خالی گذاشتیم.

در نظر داشته باشید این تنها یک مثال می باشد اما یک ایده ای از مواردی که نیاز دارید تا در طراحی سابنتینگ به آن توجه داشته باشید به شما می دهد.

برچسب ها آموزش cisco , آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو ,

طراحی Subnetting چگونه است؟ معمار سابنتینگ شوید!

شفق زندی
بازدید : 17
جمعه 19 آبان 1402 زمان : 23:04

سابنتینگ (Subnetting) چیست؟

در شبکه های کامپیوتری کلاس های آی پی وجود دارد با نام های A, B و C که در واقع یک نوع معماری آدرس دهی به تجهیزات شبکه می باشد که از سال 1981 تا زمان معرفی Classless Inter-Domain Routing در سال 1993 کاربرد داشت. در جدول ذیل اطلاعات کامل تری از این نوع آدرس دهی مشاهده می نمایید:

Num of Networks Hosts per Network ID Subnet Mask IP Range First Binary Octed Firts Decimal Octed Class
126 16,777,214 255.0.0.0 127.255.255.255 - 0.0.0.0 0XXXXXXX 127 - 0 Class A
16,382 65,534 255.255.0.0 191-255.255.255 - 128.0.0.0 10XXXXXX 191 - 128 Class B
2,097,150 254 255.255.255.0 223.255.255.255 - 192.0.0.0 110XXXXX 223 - 192 Class C

سابنت (Subnet) یک زیرشبکه یا (Sub-Network) از شبکه ها است که زیر کلاس های A, B و C قرار می گیرد.
برای مثال، 172.16.0.0/16 یک شبکه کلاس B می باشد. این نتورک با توجه به این که 65536 آی پی در آن وجود دارد می توان گفت که یک شبکه خیلی بزرگ است و استفاده از این شبکه برای یک شرکت کوچک با 6 دستگاه متصل به شبکه کار اشتباهی است.

حال به جای اینکه از این تکه بزرگ از کل آی پی های موجود برای یک شبکه کوچک استفاده کنیم، از یک قسمت کوچک تر آن بهره برداری می کنیم. برای مثال 172.16.3.0/24 یک سابنت Subnet از کلاس B می باشد که تعداد کمتری از آی پی ها را استفاده کرده است به همین دلیل به آن "زیر-شبکه" یا “Sub-Net” می گویند.

بیشتر بخوانید: دوره آموزشی CCNP Enterprise + گواهینامه

خب حالا بذارید ببینیم که دلیل این کار چیه؟ به توپولوژی زیر نگاه کنید:

در توپولوژی فوق شبکه کوچک یک شرکت را می بینید که یک روتر مرکزی (Core Router) به همراه 3 سوییچ دارد که هر سوییچ نشان دهنده یک شعبه از آن شرکت است. به هر یک از سوییچ ها و روتر های این مجموعه یک نتورک کلاس C اختصاص داده شده است که هیچ مشکلی از لحاظ فنی ندارد. اما چرا این طراحی اشتباه می باشد؟

  1. کلاس آی پی C یک کلاس محدود است که می توانیم از بین 192.168.0.0/24 تا 192.168.255.0/24 استفاده کنیم. خب اگر این شرکت توسعه پیدا کند و تعداد دفاتر این شرکت به بیشتر از 256 شعبه افزایش پیدا کند چه؟ با توجه به این معماری آی پی دهی، باید کل شبکه را از ابتدا تغییر داد تا با سناریو جدید هم خوانی پیدا کند.
  2. لینک بین روتر ها و سوییچ ها لینک های Point-to-Point برقرار شده است پس تنها به 2 آدرس آی پی نیاز داریم. زمانی که برای چنین لینکی یک سابنت /24 را استفاده می کنیم، عملا 252 آی پی را هدر می دهیم. هم چنین برای شعبه ای که می دانیم 2 کامپیوتر دارد و در شلوغ ترین حالت ممکن است 50 تجهیز در آن شعبه قرار بگیرد، استفاده از سابنت /24 در اینجا نیز اشتباه است و سبب به هدر رفتن منابع آی پی می شود و یا حتی اگر جایی که می دانیم ممکن است تعداد تجهیزات به بیش از 254 آی پی ارتقاء پیدا کند، استفاده از این سابنت نیز کار اشتباهی است. البته این نوع آدرس دهی در سابنت های Private مشکلی برای ما ایجاد نمی کند اما زمانیکه این روش آی پی دهی با استفاده از آی پی های Public پیاده سازی شود، مشکل های زیادی بوجود خواهد آمد. از هزینه بالای آن تا محدودیت شدید تعداد آی پی های Valid می تواند مشکل های ما باشد.

حال می توان برای رفع مشکل محدودیت آی پی ها از کلاس B یا A مانند 172.16.0.0/24 الی 172.31.255.0/24 که یک نتورک در سابنت B است استفاده کرد اما باز هم استفاده از سابنت /24 کار اشتباهی است. چرا که همچنان تعداد آی پی زیادی را هدر می دهیم.

زمانیکه در مورد سابنتینگ صحبت می کنیم، می بایست به دو چیز توجه کنیم:

  • طراحی: همانند مثال بالا، شما باید به تعداد سابنت هایی که نیاز دارید فکر کنید. برای مثال اگر در توپولوژی فوق یک روتر دیگر اضافه کنیم چه سابنت هایی را باید استفاده کنیم؟ اگه تعدادی Sub-Interface روی روتر مرکزی ایجاد کنیم چطور؟ چه سابنت هایی برای این Sub-Interface ها استفاده خواهید کرد؟ شما باید ابتدا به این موارد فکر کنید و سپس اقدام به طراحی معماری آی پی دهی سازمان خود نمایید.
  • محاسبات: در مثال بالا ما از یک سابنت /24 برای تمامی لینک ها استفاده کردیم که روش ساده اما غیر معقولی است. برای لینک های P2P استفاده از تنها 2 آی پی کافی است. این محاسبات را می توانید با استفاده از ابزار های آنلاین مانند این سایت انجام دهید.

حال برای اینکه درک بهتری از نحوه طراحی معماری یک شبکه داشته باشیم، بیایید با هم دیگر توپولوژی فوق را از ابتدا طراحی کنیم.

بیشتر بخوانید: آموزش مسیریابی یا IP Routing

طراحی سابنت

به توپولوژی زیر نگاه کنید:

برای طراحی معماری آی پی دهی توپولوژی فوق باید چند سوال از خودمان بپرسیم:

  • چه تعداد سابنت برای اتصال روتر ها و سوییچ هایمان نیاز داریم؟
  • چه تعدا VLAN برای هر سوییچ نیاز داریم؟
  • چه تعداد Host به هر سوییچ متصل خواهند شد؟
  • چه میزان رشدی را برای شبکه مان پیش بینی می کنیم؟

برای مثال فرض کنیم که جواب سوال هایمان به این شرح می باشد:

  • برای اتصال روتر به سوییچ ها تعداد 3 سابنت نیاز خواهیم داشت.
  • سوییچ 1 به دو VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 100 کاربر سرویس خواهد داد
  • سوییچ 2 به چهار VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 30 کاربر سرویس خواهد داد
  • سوییچ 3 به سه VLAN نیاز دارد که هر VLAN به 20 کاربر سرویس خواهد داد

انتظار ما از رشد این شبکه به این صورت است که امکان می دهیم که تعداد VLAN ها و کاربرانمان در آینده دو برابر افزایش خواهند داشت و همچنین 2 شعبه دیگر به این شبکه افزوده خواهد شد. حال چه کنیم؟

1. سابنت تک سایز

بزرگترین VLAN ای که داریم تعداد 100 کاربر را پشتیبانی خواهد نمود که انتظار داریم این تعداد در آینده دو برابر بشود که بنابراین به یک سابنت با 200 آی پی نیاز داریم. اما نزدیک ترین سابنت قانونی که به 200 آی پی وجود دارد سابنت /24 می باشد. طراحی شبکه ما باید چیزی شبیه به توپولوژی ذیل باشد:

در تصویر فوق ما برای VLAN هر شعبه یک سابنت /24 استفاده کردیم. اما چرا؟

اگر شبکه فوق را یک شبکه Enterprise در نظر بگیریم، به احتمال قریب به یقین از آی پی های Private در LAN این شبکه استفاده خواهد شد. بعضی از VLAN های مورد نیاز ما با احتساب گسترش آن به 40 عدد آی پی آدرس نیاز دارد که ما می توانستیم از سابنت های کوچکتر مانند /26 استفاده کنیم اما به دلایل ذیل این کار را انجام ندادیم.

ابتدا باید عنوان کرد که استفاده از سابنت /24 به مراتب راحت تر از خرد کردن این سابنت می باشد و استفاده از یک سابنت ثابت در همه جا شبکه را ساده تر می کند. افراد با سابنت /24 آشنایی بیشتری نسبت به سایر سابنت ها دارند. اولین آی پی این رنج .1 می باشد و آخرین آی پی این رنج .254 که یکی از این دو می تواند بعنوان دیفالت گیتوی (Default Gateway) استفاده شود.

بیشتر بخوانید: جامع ترین آموزش پروتکل BGP در تجهیزات Cisco, Mikrotik و Juniper

کلاسی که استفاده کردیم امکان استفاده از تعداد زیادی آی پی را به ما خواهد داد پس نگران کمبود آی پی در این شبکه نیستیم. ما همچنین در اینجا مقدار زیادی سابنت را بین هر شعبه خالی گذاشته ایم. برای مثال سوییچ 1 می تواند از سه VLAN موجود خود فراتر رفته و از سابنت های 172.16.0.0 – 172.16.9.255 استفاده نماید.

تنها مورد استثنا در اینجا لینک های بین روتر و سوییچ ها است که با توجه به اینکه به تنها 2 آی پی آدرس نیاز داریم، تصمیم گرفتیم که از سابنت /30 و همچنین رنج 172.16.100.0 استفاده کنیم.

2. سابنت چند سایز

حالا اگه فرض کنیم همون شبکه مربوط به یک شرکت ساده نبوده و این شرکت یک سرویس پروایدر اینترنت بوده که می بایست آی پی های Valid خودش رو مدیریت کند و بین مشترکینش به اشتراک بگذارد؟ اگر اینجا با مشکل کمبود آی پی آدرس مواجه باشیم دیگر مانند معماری "سابنت تک سایز" نمی توانیم دست و دل باز باشیم و باید با مدیریت صحیح، آی پی ها را بین مشترکین تقسیم کنیم. در این جا سناریو خود را بر این طرح میگذاریم که روتر R1 نقطه مرکزی شرکت ما می باشد و همچنین سوییچ های SW1, SW2, SW3 همگی سایت های شرکت ما در نقاط مختلف شهر می باشد.

بگذارید مجددا به سوال هایی که در قسمت قبل پرسیده شد پاسخ دهیم و معماری خود را بر آن اساس طراحی کنیم:

  • روتر R1 به چهار Sub-Interface که هر Sub-Interface از 100 سرور پشتیبانی می کند نیاز دارد.
  • سوییچ SW1 به دو VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 10 سرور دارد.
  • سوییچ SW2 به سه VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 30 سرور دارد.
  • سوییچ SW3 به دو VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 20 سرور دارد.

در نظر بگیریم که تعداد سایت ها، VLAN ها و همچنین سرور ها در آینده رشد 2 برابری خواهند داشت. پس می بایست برنامه ریزی و محاسبات خود را برای سابنتینگ توپولوژی ای به این شرح انجام دهیم:

  • روتر R1 به هشت Sub-Interface که هر Sub-Interface از 200 سرور پشتیبانی می کند نیاز دارد.
  • سوییچ SW1 به چهار VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 20 سرور دارد.
  • سوییچ SW2 به شش VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 60 سرور دارد.
  • سوییچ SW3 به چهار VLAN که هر VLAN مربوط به یک مشتری است و هر مشتری 40 سرور دارد.
  • سابنت های احتمالی برای سایت هایی که در آینده به شرکت ما اضافه خواهند شد.

پس از بررسی ها و محاسبات برای سابنتینگ Subnetting این شبکه، توپولوژی ما به این صورت خواهد بود:

بگذارید شرح دلایلی که این نوع سابنت گذاری را در توپولوژی فوق انتخاب کردیم ذکر کنم:

  • Sub-Interface های روتر R1 هر یک 200 سرور خواهند داشت که کوچک ترین سابنتی که این تعداد آی پی را در خود جا می دهد، سابنت /24 می باشد و 254 عدد آی پی قابل استفاده دارد.
  • VLAN های سوییچ SW2 به 60 سرور متصل خواهند شد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی سابنت /26 خواهد بود که تعداد 62 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • VLAN های سوییچ SW1 به 20 سرور سرویس دهی خواهند کرد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی، سابنت /27 خواهد بود که 30 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • VLAN های سوییچ SW3 نیز به 40 سرور سرور متصل خواهند شد که کوچکترین سابنت در بر گیرنده این تعداد آی پی سابنت /26 خواهد بود که تعداد 62 آی پی قابل استفاده خواهد داشت.
  • برای لینک های Point-to-Point بین سوییچ و روتر ها به دو عدد آی پی نیاز داریم که سابنت /30 می تواند این نیاز را بر آورده کند. اما این رنج را از 92.61.30.0 شروع کردیم چرا که آی پی های سایت ها از رنج 92.61.0.0 – 92.61.11.255 استفاده کرده بودند که با احتساب دو برابر شدن تعداد سایت ها ما به سابنت های 92.61.0.0 – 92.61.22.255 نیاز خواهیم داشت و فقط برای باز ماندن دستمان در شرایط اضطراری، فاصله بین رنج 92.61.23.0 تا 92.61.29.255 را خالی گذاشتیم.

در نظر داشته باشید این تنها یک مثال می باشد اما یک ایده ای از مواردی که نیاز دارید تا در طراحی سابنتینگ به آن توجه داشته باشید به شما می دهد.

برچسب ها آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو , آموزش cisco ,

Transparent Firewall چیست؟ بررسی مفهوم فایروال لایه دو در سیسکو

شفق زندی
بازدید : 20
سه شنبه 28 شهريور 1402 زمان : 20:21

فایروال Transparent چیست؟ فایروال یک سیستم امنیتی برای شبکه است که به دو صورت سخت افزاری و نرم افزاری موجود است و وظیفه آن کنترل ترافیک ورودی و خروجی براساس سیاست ها و نقش هایی که برای آن تعریف می شود است. فایروال شرکت تحت نام Adaptive Security Applince یا ASA تولید می شود البته ASA علاوه بر فایروال امکانات مانند AntiVirus ، IPS ، VPN و ... را برای ما فراهم می کند. ASA در دو Mode یا حالت Transparent و Routed کار می کند.در این مقاله می خواهیم مفاهیم ، نحوی عملکرد و ویژگی های Transparent Mode را بررسی کنیم اما در ابتدا به صورت مختصر Routed Mode را بررسی می کنیم.

Routed Mode چیست؟

به صورت پیش فرض فایروال ASA در لایه سوم عمل می کند و بر پایه Packet و IP Address عمل می کند و کلیه عملیات بازرسی و انتقال ترافیک ، براساس پارامترهای لایه سوم انجام می گیرد هرچند که ASA می تواند در لایه های بالاتر نیز کنترل را انجام دهد. ASA با در نظر گرفتن IP Address برای اینترفیس ها ، خود را به عنوان یک روتر یا Gateway در شبکه ای که به آن متصل است معرفی کند. به این حالت Routed Mode گفته می شود.استفاده از این حالت نیاز به تغییرات در سیستم آدرس دهی IP دارد.در این حالت هر اینترفیس ASA باید به یک Subnet متصل و یک IP از آن Subnet به آن اینترفیس اختصاص داده شود در تصویر زیر حالت Routed Mode را می بینید که اینترفیس 0 به نام outside به شبکه 192.168.100.0/24 ، اینترفیس 1 به نام inside به شبکه 192.168.200.0/24 و اینترفیس 2 به نام DMZ به شبکه 192.168.1.1/24 متصل است.

Transparent Mode چیست؟

حالت دیگری که ASA می تواند در آن عمل کند Transparent است. در این حالت ASA همانند یک دستگاه لایه دو فعالیت می کند و مانند یک روتر یا Gateway در شبکه دیده نمی شود این حالت استفاده فایروال را قایروال لایه دو یا فایروال مخفی نیز می نامند. چون در این حالت اینترفیس های فایروال IP نمی گیرند در نتیجه قابل شناسایی نیستند و تنها از یک IP آدرس برای ترافیک Management مروبط به خود دستگاه استفاده می شود.نصب و راه اندازی فایروال در حالت Transparent در شبکه به سادگی انجام می پذیرد و شبکه ما را به دو قسمت inside و outside تقسیم می کند بودن اینکه نیاز به تغییر در سیستم آدرس دهی شبکه وجود داشته باشد در شکل زیر نحوی استقرار فایروال در حالت Transparent را نشان می دهد.

در حالت Transparent هر دو اینترفیس inside و outside به یک subnet متصل می شود. به این حالت bump in the wire گفته می شود چون در این حالت ASA شبکه را جدا نمی کند و بخشی از شبکه می شود و ترافیک شبکه مورد بازرسی قرار می دهد و نسبت به سیاست های و نقش های در نظر گرفته شده برای فایروال ، در مورد ترافیک های عبوری تصمیم می گیرد. به این همین دلیل نصب و راه اندازی Transparent mode ساده و آسان است.با اینکه حالت Transparent در لایه دو عمل می کند ترافیک لایه سه تا زمانی که شما به آن اجازه عبور ندهید (با یک ACL) این ترافیک نمی تواند عبور کند. و تنها ترافیکی که بدون ACL اجازه عبور دارد ترافیک مربوط به ARP است. ترافیک ARP را با ARP Inspection می توان کنترل کرد.

  • نکته : در حالت Transparent ترافیک CDP اجازه عبور ندارد.

به طور مثال شما می توانید با استفاده از یک ACL ترافیک Routing Protocol هایی مانند OSPF ، EIGRP و ... را از Transparent Firewall عبور دهید ASA در حالت transparent را می توان همانند یک سوئیچ در نظر گرفت که فریم ها را از یک اینترفیس به اینترفیس دیگر منتقل می کند اینکار براساس MAC آدرس فریم انجام می شود. ASA آدرس MAC مبدا و پورتی که روی آن این فریم را دریافت کرده را نگه داری می کند و از این طریق متوجه می شود که برای رسیدن به این MAC آدرس از چه اینترفیس می تواند استفاده کند. با استفاده از این اطلاعات ASA یک جدول تشکیل می دهد و این اطلاعات را در آن نگه داری می کند و با استفاده از این جدول اقدام به ارسال فریم های می کند.

زمانی که یک فریم که MAC مقصد را در جدول خود ندارد چه واکنشی نشان می دهد؟

سوئیچ زمانی که MAC مقصد فریم را در جدول Cam خود پیدا نکند این فریم را روی تمام اینترفیس هایش غیر از اینترفیسی که این فریم را روی آن دریافت کرده ارسال می کند به این امید که مقصد به یکی از پورت هایش متصل باشد.اما ASA همانند سوئیچ اینکار را به سادگی انجام نمی دهد چون به دلیل سیاست های امنیتی امکان ارسال بسته ها محدود شده است. در عوض ASA به منظور پیدا کردن مقصد به یکی از روش های زیر وارد عمل می شود:

  • ARP request : زمانی که آدرس IP مقصد در شبکه Local (همان subnet) قرار دارد در نتیجه به ASA از طریق یک شبکه متصل است و ASA اقدام به ارسال یک ARP request می کند و در صورتی که مقصد به آن پاسخ دهد از روی این پاسخ محل استقرار مقصد را متوجه می شود.
  • Ping request : زمانی که آدرس IP مقصد در یک شبکه دیگر قرار دارد ASA اقدام به ارسال echo request به مقصد مورد نظر می کند. زمانی که پاسخ توسط روتر یا مقصد پاسخ داده شد. ASA از روی پاسخ دریافتی می فهمد MAC بعدی (next-hop) که از طریق آن به مقصد می رسد چیست و چگونه می تواند به آن برسد.

ASA که نسخه 8.4(1) یا بالاتر را اجرا کند این امکان را دارد که اینترفیس های خود را عضو یک یا چند گروه (bridge group) منطقی کند. هر bridge group به عنوان یک Transparent firewall کاملا مستقل عمل کند. ترافیکی که از یک bridge group عبور می کند نمی تواند وارد bridge group دیگر شود در صورت نیاز به ایجاد ارتباط بین این گروه ها باید از یک روتر خارجی استفاده شود. در فایروال های ASA تا هشت bridge group می توان ایجاد کرد که به هر گروه می توان 2 تا 4 اینترفیس داشته باشد. حداقل هر گروه باید دو اینترفیس داشته باشد که معمولا به نام های inside و outside شناخته می شوند. تصویر زیر نشان دهنده دو bridge group است که به صورت کاملا مجزا از یکدیگر عمل می کنند.

با استفاده از این قابلیت این امکان فراهم می شود که چندین فایروال مستقل داشته باشیم.نسخه های قبل 8.4(1) تنها از یک bridge group پشتیبانی می کنند و از دو اینترفیس برای آنها می توان استفاده کرد که می توان نام های inside و outside را برای آنها در نظر گرفت و اجازه استفاده از اینترفیس سوم را نخواهیم داشت مگر به عنوان پورت Management از آن استفاده کنیم که تنها ترافیک مربوط به خود دستگاه از آن عبور داده شود.

زمانی که ASA چند Security Context دارد برای هر Context می تواند یک یا چند bridge group داشته باشیم. به هر Context می توان اینترفیسی را اختصاص داد که مربوط به Contextهای دیگر نباشد به عبارت دیگر اینترفیس ها نمی توانند بین Context ها مشترک باشند.اینترفیس های فایروال در حالت Transparent باید همه به یک شبکه (subnet) متصل باشند هر چند که بسته های IP بودن محدودیت های لایه دو همچنان بازرسی می شوند. از یک Extended ACL برای بررسی و ارزیابی Policiesهای ، ترافیک استفاده می شود و موتور بازرسی و بررسی ASA می تواند فعالیت های ترافیک را در هر لایه ای مورد بررسی قرار دهد.

  • نکته : از نسخه (2)8.0 می توان از NAT در transparent firewall استفاده کرد.
  • نکته : قایروال در حالت Routed عمل بازرسی و انتقال ترافیک را فقط براساس بسته های IP انجام می دهد اما در حالت transparent این محدود وجود ندارد چون در لایه دوم عمل می کند و می تواند ترافیک های غیر IP را نیز مدیریت کند. ترافیک های غیر IP را می توان به وسیله یک ACL کنترل کرد.

انتخاب Firewall Mode

قبل از اینکه یکی از دو حالت Routed یا Transparent را برای شبکه خود انتخاب کنیم باید از نقاط ضعف و قوت این دو حالت آگاهی داشته باشیم. در اینجا به صورت خلاصه این ویژگی ها را نام می بریم:

Transparent Firewall Mode :

  • زمانی استفاده می شود که بخواهیم ترافیک غیر IP را از آن عبور دهیم.
  • نیاز به تغییرات در سیستم آدرس دهی در شبکه ندارد.
  • به ازای هر bridge group می توان از 2 تا 4 اینترفیس استفاده کرد.
  • از همه ویژگی ها و امکانات ASA نمی توان استفاده کرد مانند Dynamic Routing ، QoS و ...

Routed Firewall Mode :

  • زمانی استفاده می شود که فقط بسته های IP را بخواهیم بازرسی کنیم.
  • تغییرات در سیستم آدرس دهی شبکه مورد نیاز است.
  • همه اینترفیس ها قابل استفاده هستند.
  • از تمام امکانات ASA می توان استفاده کرد.

مواردی که در هنگام پیاده سازی حالت Transparent باید در نظر گرفته شود:

  • در نظر گرفتن یک IP برای مدیریت فایروال (در صورتی که از چند Context استفاده می شود برای هر Context یک IP در نظر گرفته شود(. بر خلاف حالت Routed که برای هر اینترفیس آن یک IP در نظر گرفته می شود در حالت Transparent فقط یک IP برای خود دستگاه در نظر گرفته می شود و از آن برای ارسال و دریافت ترافیک که مربوط به خود دستگاه است استفاده می شود مانند ترافیک های AAA یا Syslog و ... از این قبیل می باشد. IP در نظر گرفته شده باید در همان Subnet باشد که فایروال به آن متصل است.
  • در حالت Transparent تنها از دو اینترفیس آن استفاده می شود که تحت نام inside و outside در نظر گرفته می شود. همچنین امکان استفاده از اینترفیس management وجود دارد ولی باقی اینترفیس ها را نمی توان استفاده کرد.
  • IP Management دستگاه را به عنوان Default Gateway دستگاه های شبکه در نظر نگیرید. روش صحیح این است که ِDefault Gateway در سمت دیگر فایروال قرار گیرد تا ترافیک دستگاه های شبکه از آن رد شود.
  • در صورت داشتن چند Context برای هر Context باید اینترفیس های مجزا در نظر گرفت و نمی توان یک اینترفیس را برای چند Context استفاده کرد.

Allowed MAC Addresses

MAC آدرس زیر به عنوان مقصد اجازه عبور از Transparent Firewall را دارند. هر MAC آدرسی که در جدول زیر وجود نداشته باشد توسط فایروال Drop می شود:

  • MAC مورد استفاده Broadcast که برابر FFFF.FFFF.FFFF
  • MAC های Multicast مربوط به IPv4 که از 0100.5E00.0000 تا 0100.5EFE.FFFF می باشد
  • MAC های Multicast مربوط به IPv6 که از 3333.0000.0000 تا 3333.FFFF.FFFF می باشد
  • Multicast های مربوط به BPDU که برابر 0100.0CCC.CCCD می باشد.
  • MAC های Multicast مربوط به AppleTalk که از 0900.0700.0000 تا 0900.07FF.FFFF می باشد

قابلیت ها و ویژگی هایی که در Transparent Firewall نمی توان استفاده کرد:

  • NAT / PAT : از این قابلیت نمی توان استفاده کرد

نکته : از نسخه (ASA/PIX 8.0(2 می توان از این قابلیت نیز استفاده کرد.

  • پروتکل های مسیریابی دینامیک مانند RIP ، EIGRP ، OSPF : امکان استفاده از Static Route برای ترافیک هایی که توسط فایروال ایجاد می شود وجود دارد اما نمیتوان از پروتکل های مسیریابی دینامیک استفاده کرد و تنها می توان به وسیله ACL ترافیک مربوط به این پروتکل ها را از آن عبور داد.
  • IPv6
  • DHCP relay : Transparent Firewall می تواند به عنوان DHCP Server عمل کند اما امکان استفاده از آن به عنوان DHCP relay وجود ندارد چون نیاز به استفاده از DHCP relay وجود ندارد و می توان ترافیک DHCP را با استفاده از یک ACL عبور داد.
  • (Quality of Service (QoS
  • Multicast : جهت عبور ترافیک Multicast از یک Security zone بالاتر به پایین تر و بلعکس باید از ACL استفاده شود.
  • VPN termination for through traffic

برچسب ها آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو , آموزش cisco ,

Security Level چیست؟ بررسی مفهوم سطح امنیت در فایروال ASA سیسکو

شفق زندی
بازدید : 20
سه شنبه 28 شهريور 1402 زمان : 20:14

کاربرد Security Level در فایرول ASA سیسکو چیست؟ Security Level مقداری است که به هر Interface اختصاص داده می شود و درجه اهمیت آنرا مشخص می کند. این مقدار میتواند عددی بین 0 تا 100 باشد . ترافیک TCP و UDP از اینترفیس با Security Level بالاتر می تواند وارد اینترفیس با Security Level پایین تر شود و با توجه به ویژگی Statefull ترافیک درخواستی از Security Level بالاتر از Security Level پایین تر امکان و اجازه پاسخگویی و ورود به Security Level بالاتر را پیدا می کند به عبارتی تنها به ترافیکی از سطح پایین تر اجازه ورود داده می شود که از داخل ان اینترفیس درخواست شده باشد.

غیر از Security Level برای هر اینترفیس یک نام (name if) در نظر می گیریم اگر برای اینترفیس نام inside در نظر گرفته شود به صورت خودکار مقدار Security Level برابر 100 و اگر outside را به عنوان نام اینترفیس انتخاب کنیم مقدار Security Level برابر صفر خواهد شد. به اینترفیس ها می توان یک Security Level یکسان اختصاص داد. به طور پیش فرض ترافیک بین اینترفیس هایی که دارای مقدار Security Level یکسان هستند عبور داده نمی شود

برچسب ها آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو , آموزش cisco ,

اRouted Mode چیست؟ بررسی حالت مسیریابی شده در فایروال ASA سیسکو

شفق زندی
بازدید : 20
سه شنبه 28 شهريور 1402 زمان : 20:07

فایروال شرکت سیسکو با نام Adaptive Security Appliance) ASA) تولید می شود که علاوه بر امکانات فایروال ، قابلیت های فراوانی را برای ما مهیا می سازد.فایروال ها وظیفه محافظت از شبکه داخلی را در برابر دسترسی غیر مجاز از بیرون شبکه دارند. علاوه بر این فایروال ها می توانند محافظت بخش های مختلف شبکه را نسبت به هم تامین کنند به طور مثال منابع شبکه را از کاربر شبکه جدا کنیم. همچنین فایروال امکان دسترسی به برخی از سرویس ها مانند وب که نیاز به ایجاد دسترسی برای کاربران خارج شبکه است را فراهم می کند.

به این صورت که سرورهای مربوطه را در یک شبکه جداگانه تحت عنوان Demilitarized Zone) DMZ) قرار می دهیم و توسط فایروال امکان دسترسی محدود از طریق محیط خارج از شبکه را به DMZ می دهیم. با اینکار یک محیط ایزوله ایجاد کرده ایم و در صورتی که حمله به این سرورها صورت گیرد فقط این سرورها تحت تاثیر قرار می گیرد و سرورهای داخلی از این حمله در امان هستند. علاوه بر این می توانید دسترسی کاربران به شبکه خارجی (مانند اینترنت) را نیز کنترل کنید مثلا به چه آدرس ها و سایت هایی دسترسی داشته باشند.

زمانی که بحث استفاده از فایروال در شبکه پیش می آید شبکه خارجی در مقابل فایروال است و شبکه داخلی و DMZ پشت فایروال قرار می گیرند و توسط آن محافظت می شوند و تنها اجازه دسترسی محدود به کاربران خارج از شبکه را به محیط DMZ می دهد. فایروال ASA دارای چندین اینترفیس است که می توان برای هر کدام آن سیاست های خاص خودش را در نظر گرفت. حتی شما می تواند چند شبکه داخلی ، DMZ و یا چند شبکه خارجی داشته باشید.

ASA در دو Mode یا حالت Transparent و Routed کار می کند. در مقاله قبلی با عملکرد فایروال در حالت Transparent آشنا شدیم و در این مقاله می خواهیم مفاهیم ، نحوی عملکرد و ویژگی های Routed Mode را بررسی کنیم.

Routed Mode چیست؟

به صورت پیش فرض فایروال ASA در لایه سوم عمل می کند و بر پایه Packet و IP Address عمل می کند و کلیه عملیات بازرسی و انتقال ترافیک ، براساس پارامترهای لایه سوم انجام می گیرد هرچند که ASA می تواند در لایه های بالاتر نیز کنترل را انجام دهد. ASA با در نظر گرفتن IP Address برای اینترفیس ها ، خود را به عنوان یک روتر یا Gateway در شبکه ای که به آن متصل است معرفی کند. به این حالت Routed Mode گفته می شود.استفاده از این حالت نیاز به تغییرات در سیستم آدرس دهی IP دارد.در این حالت هر اینترفیس ASA باید به یک Subnet متصل و یک IP از آن Subnet به آن اینترفیس اختصاص داده شود در تصویر زیر حالت Routed Mode را می بینید که اینترفیس 0 به نام outside به شبکه 192.168.100.0/24 ، اینترفیس 1 به نام inside به شبکه 192.168.200.0/24 و اینترفیس 2 به نام DMZ به شبکه 192.168.1.1/24 متصل است.

پیاده سازی ASA در حالت Routed

زمانی که فایروال ASA را برای اولین بار در شبکه قرار می دهیم باید توپولوژی شبکه را نسبت به آن تغییر دهیم به این صورت که در هر سمت اینترفیس های ASA باید یک Subnet متفاوت داشته باشیم همانند یک روتر. به طور مثال ما یک شبکه با یک subnet داریم برای اینکه از ASA استفاده کنیم حداقل این شبکه را به دو Subnet باید تقسیم کنیم مثلا در یک سمت کلاینت ها و در سمت دیگر سرور ها را قرار می دهیم.

این تغییر توپولوژی با عث می شود که نصب ASA در حالت Routed را با مشکل مواجه کند چون نیاز به تغییرات در سیستم آدرس دهی شبکه دارد. ساده ترین حالت این است که IP کلاینت ها و دستگاه هایی که از اهمیت زیادی برخوردار نیست را تغییر ندهیم و آنها را به عنوان یک Subnet در نظر بگیریم و IP دستگاه هایی که نیاز به محافظت دارند را تغییر و در یک Subnet قرار دهیم زیرا معمولا تعداد این دستگاه ها کمتر است و IP دستگاه های کمتری را تغییر می دهیم.

حالت دیگر این است که می خواهیم فایروال را بین شبکه داخلی و اینترنت قرار دهیم. در این حالت تنها کافیست IP فعلی مودم (Gateway) را به ASA اختصاص دهیم و برای مودم یک IP در یک Subnet جدید در نظر بگیریم.علاوه بر اختصاص IP برای هر اینترفیس از یک Subnet باید یک نام و یک عدد تحت عنوان Security Level برای آن در نظر بگیریم این عدد که می تواند بین صفر تا صد باشد و مشخص کننده نحوی ارتباطات بین اینترفیس ها می باشد. به طور مثال یک اینترفیس Security Level صفر و دیگری Security Level صد دارد ترافیک از Security Level بالاتر اجازه ورود به Security Level پایین تر را دارد ولی برعکس آن امکان پذیر نیست مگر اینکه ما آنرا مجاز کنیم.

  • نکته : در صورتی که نام Inside را برای یک اینترفیس در نظر بگیرد به صورت پیش فرض مقدار Security Level برابر 100 خواهد شد و اگر نام Outside را برای آن در نظر بگیرید مقدار Security Level برابر 0 خواهد شد.
  • نکته : اگر دو اینترفیس دارای Security Level برابر باشند به صورت پیش فرض بین آنها ترافیک اجازه عبور ندارد.
  • نکته : به صورت پیش فرض ASA در حالت Routed کار می کند.

برچسب ها آموزش cisco , آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو ,

فایروال سیسکو ASA چیست؟ بررسی قابلیت ها و انواع Cisco ASA

شفق زندی
بازدید : 26
جمعه 24 شهريور 1402 زمان : 18:04

سیسکو ASA چیست؟ فایروال معروف ASA سیسکو چه قابلیت هایی دارد؟ سال هاست که سیسکو فایروال اختصاص تولید می کند و در سال های قبل این دستگاه تحت نام PIX روانه بازار می شد. با پیشرفت تکنولوژی سیسکو دستگاه جدیدی را درست کرد که تمام قابلیت های PIX را داشت و علاوه برای آن قابلیت های جدیدی را به آن اضافه کرد و این دستگاه را تحت نام (Adaptive Security Appliance (ASA روانه بازار کرد. قبل از اینکه بخواهید دستگاه را تنظیم و پیکربندی کنید باید با مفاهیم و اصول اولیه آن را فرا گیرید که در این بخش به این مفاهیم پرداخته خواهد شد.

آشنایی با خانواده ASA

فایروال های ASA در اندازه ها و شکل های مختلفی وجود دارند اما همه آنها قابلیت های مشابهی دارند. معمولا دستگاهی که شماره مدل آن پایین تر است توان پایین تری دارد. شماره مدل این دستگاه ها با 55 شروع می شود البته دستگاه هایی از خانواده ASA وجود دارند که بر روی سوئیچ هایی مانند 6500 نصب می شوند یا نسخه مناسب برای محیط های مجازی.

همینطور که در جدول بالا میبینید در جلوی هر مدل نشان داده شده است که برای چه محیط هایی مناسب است.

قابلیت ها و سرویس های ASA

لیست قابلیت ها و ویژگی های ASA به شرح زیر است که بسیاری از آنها را در قسمت های قبلی مورد بحث قرار داده ایم :

  • Packet filtering : به وسیله ACL ها فراهم می شود و ASA از ACL های standard و extended پشتیبانی می کند. تفاوتی که در استفاده از ACL در روتر با ASA است این است که در ASA از wildcard mask استفاده نمی شود.
  • Stateful filtering
  • Application inspection
  • (Network Address Translation (NAT
  • DHCP : فایروال ASA می تواند به عنوان DHCP Server یا DHCP Client عمل کند.
  • Routing : می تواند در مسیریابی شرکت کند.
  • پیاده سازی به صورت Layer 3 یا Layer 2
  • پشتیبانی از VPN
  • Object groups : اشاره به یک یا چند آدرس یا رنج شبکه دارد.
  • پشتیبانی از AAA
  • Botnet traffic filtering : مجموعه ای از کامپیوترهای های آلوده که توسط یک نفر کنترل می شوند. (به طور مثال 10000 کامپیوتر آلوده که به آنها دستور داده می شود که حجم زیادی از بسته های ping را به یک آدرس مشخص ارسال کنند) کاربران این دستگاه ها از اینکه دستگاه آنها در یک حمله شرکت کرده است بی خبر هستند. ASA با استفاده از یک سیستم خارجی که اطلاعات آن توسط سیسکو ارائه می شود می تواند در برابر این حملات محافظت کند.
  • (Advanced malware protection (AMP : فایروال ASA قابلیت های (next-generation firewall (NGFW را فراهم می کند که در آن قابلیت های عمومی فایروال با thread and advanced malware protection در یک دستگاه با هم ادغام شده اند. AMP مدیر شبکه را قادر می سازد شبکه خود را در برابر تهدیدات شناخته شده و پیشرفته محافظت کند.
  • High availability : با استفاده از دو فایروال می توانید در برابر مشکلات استفاده از یک دستگاه تنها ، شبکه را محافظت کنید تا اگر یکی از دستگاه ها با مشکل مواجه شد عملکرد شبکه دچار اخلال نشود.

برچسب ها آموزش CCNA ، آموزش CCNP ، آموزش سیسکو ،دوره سیسکو ،دوره آموزشی سیسکو , آموزش cisco ,

تعداد صفحات : -1

درباره ما
موضوعات
لینک دوستان
  • مو
    •
  • آموزش شبکه
    •
  • آموزش نتورک پلاس
    •
  • چگونه هکر شویم
    •
  • آموزش لینوکس
    •
  • آموزش SQL Server
    •
  • آموزش میکروتیک
    •
  • آموزش mcsa
    •
  • آموزش ceh
    •
  • آموزش هکر قانونمند
    •
  • آموزش سکیوریتی پلاس
    •
    آمار سایت
  • کل مطالب : 133
  • کل نظرات : 0
  • افراد آنلاین : 2
  • تعداد اعضا : 0
  • بازدید امروز : 184
  • بازدید کننده امروز : 0
  • باردید دیروز : 4
  • بازدید کننده دیروز : 0
  • گوگل امروز : 0
  • گوگل دیروز : 0
  • بازدید هفته : 185
  • بازدید ماه : 720
  • بازدید سال : 2230
  • بازدید کلی : 4699
    • <
    پیوندهای روزانه
  • آموزش mcsa (1)
    •
  • آرشیو لینک ها
    •
    آرشیو
  • 1402
    •
  • 1401
    •
    اطلاعات کاربری
    نام کاربری :
    رمز عبور :
  • فراموشی رمز عبور؟
    •
    خبر نامه
    معرفی وبلاگ به یک دوست


    ایمیل شما :

    ایمیل دوست شما :



    کدهای اختصاصی

    صفحه اصلی تالار گفتمان ثبت نام ورود آرشیو تماس با ما نیرو گرفته : تک بلاگ